AARON BURTON (US)
How Can I Be Blue ?

01 Talkin' In My Sleep
02 High Class Woman
03 I.R.S. Blues
04 Daddy's Little Girl
05 Plenty Of Fish
06 Ain't No Heaven
07 Case Of Beer
08 Tell Me
09 Hey Pretty Baby
10 One Dime Rag
11 Highway Blues
12 Y2K Blues
13 San Marcos
14 Country Blues
15 My Friend Dooley

“I sit on my rockin’ chair, I drink myself a case of beer, just to rock away from here.”

Aaron Burton is geboren in Euless, een onooglijk stadje in het noorden van Texas. Zijn vader leerde hem zijn eerste gitaarakkoorden op zijn twaalfde. Hij vond het maar niets en liet de gitaar voor wat ze was. Tot hij op zijn achttiende, in plaats van naar het schoolbal te gaan, naar de nabij gelegen bar, The Plaid Pig, toog en daar U.P. Wilson en Robert Ealey en nog enkele andere Ft. Worth blues muzikanten aan het werk zag. Hij kreeg ineens in de mot wat je met die akkoorden nog kon aanvangen, en nam zijn gitaar terug ter hand.
Hij verliet school om zich te kunnen toeleggen op zijn nieuwe roeping, maar vond zich alras getrouwd en vader van een kind. De volgende zes jaren werkte hij eerst als fabrieksarbeider, dan ging hij de hort op als truckdriver en in zijn cabine werd de plaats van de begeleider ingenomen door zijn ondertussen onafscheidelijke gitaar. Telkens wanneer hij stilstond, en wie weet misschien ook achter het stuur, nam hij zijn gitaar ter hand om zich verder te bekwamen op de zes snaren.
Na zijn echtscheiding werd hij straatmuzikant en speelde op jams en in café’s met ‘open mics’ in Deep Ellum. Zijn reputatie als busker groeide gestaag en leidde al snel tot ‘echte’ betaalde gigs, zodat hij zijn dagjob kon vaarwel zeggen en zich toeleggen op zijn muzikale bezigheden. Hij was nog korte tijd gehuwd met de blues zangeres Robin Banks, maar daar is verder weinig over bekend.
Na al die jaren ‘on the road’, kan hij zich aardig verweren in alle mogelijke akoestische gitaarstijlen, delta blues, piedmont, fingerstyle, flat picking, ragtime, bottleneck, texaans akoestisch, een streepje zydeco ….

In 2005 bracht hij zijn eerste CD, “aka Peetie Wheatstraw” uit. Kort daarop volgde “Good Old Wagon” met Cheryl Arena. Van beide albums is echter weinig of niets terug te vinden op het web of waar dan ook. Zo gaat dat met producten in eigen beheer uitbrengen. Je krijgt ze moeilijk de wereld rond vanuit Dallas. Als je zijn website bekijkt, merk je aan zijn concert agenda dat hij Texas niet uit geraakt. Elke dinsdag in The Flame te Euless, regelmatig in de Red Hot and Blue te Arlington, en de Lakewood Bar and Grill in Dallas op zondag. Alles binnen een actieradius zo groot als België, en dat is naar Amerikaanse normen een voorschot groot.
Misschien met het plan om uit zijn keurslijf te ontsnappen, stuurt hij ons nu zijn laatste album, “How Can I Be Blue ?” toe. En wat blijkt ? De man heeft iets te vertellen. Al die buskers-jaren werpen hun vruchten af in de vorm van vijftien originele nummers die deze CD rijk is. Hij schreef ze allemaal zonder uitzondering en zonder hulp, als je tenminste de invloeden van zijn grote voorbeelden niet als dusdanig gaat beschouwen. Ook de teksten klinken als van iemand die het allemaal heeft mee gemaakt. In “I.R.S. Blues” klaagt hij de belastingontvanger aan, maar ik veronderstel dat we daarover allemaal wel een song kunnen schrijven.
In “High Class Woman” springt de bluesveteraan Christian Dozzler hem bij op piano. Dat geeft het nummer, mede door Burton’s mandoline, een New Orleans –feel. In “Ain’t No Heaven” doet hij dat op (kerk)orgel en aan “Hey Pretty Baby” geeft hij een cajun-touch met zijn accordion.
De CD is niet genoemd naar één zijner songs, maar de vraag “How Can I Be blue” komt wel voor in het refrein van “Daddy’s Little Girl”, een ietwat vreemd in mekaar stekende song, maar toch mooi en fragiel. “Highway Blues” is een deltaans hoogtepunt en een mooi stukje ragtime komt met “One Dime Rag”. Dat zijn interesse-sfeer in de loop der jaren is gegroeid bewijst de man met het instrumentale, bijna barokke, nummer “San Marcos”.

Dit is een fijne schijf, die ik best wil aanraden aan de liefhebbers van het genre (de genres !!).

Aaron Burton : guitars, mandolin, percussion.
Christian Dozzler : piano, harmonica, organ, accordion.